شناخت هروئین

 هروئین

هروئین:

آن گونه که بررسی ها در زمینه مواد مخدر نشان میدهد یکی از قویترین مواده هایی که توانست انسان را به مرز نابودی بکشاند هروئین است. در اواخر قرن 19 مصرف تریاک در اروپا به شکل گسترده ای رواج یافته بود و مردم برای بسیاری از بیماری ها مانند: وبا به مصرف تریاک روی میاوردند ، پس از مدتی به مصرف آن اعتیاد پیدا میکردند.

پزشکان آن زمان به دنبال دارویی بودند تا بتوانند در درمان و یا ترک اعتیاد به تریاک مؤثر باشد. طبق شواهد اولین بار دارو سازی بایر آلمان در سال 1896 از ترکیب آندرید استیک و مرفین خالص دارویی را ساخت که هروئین نامیده شد. نام هروئین را از واژه یونانی هیرو (Hiro) به معنی قهرمان گرفته شده است. در این فرایند از یک کیلوگرم مرفین 900 گرم هروئین به دست می آید که به آن دی استیل مرفین نیز گفته میشود. هروئین برای اولین بار به عنوان داروی ترک اعتیاد به تریاک پا به عرصه وجود گذاشت. پزشکان آن زمان نمیدانستند که چه اشتباه بزرگی را مرتکب شدند و چه ماده خطرناکی را به عنوان دارو به بازار عرضه کردند. تصور پزشکان آن بود که با مصرف هروئین و جای گزینی آن با تریاک میتوان اعتیاد به تریاک را درمان کرد و سپس مصرف هروئین را میتوان به راحتی قطع کرد ، اما مصرف کنندگان تریاک با مصرف هروئین از چاله در می آمدند و به چاهی عمیق میافتادند که بیرون آمدن از آن به مراتب سخت تر بود و این آغازی بود برای ظهور گسترده ترین و مخرب ترین نوع اعتیاد که در جای جای کره خاکی قربانی گرفته و میگیرد و شعله های ویرانگر آن هنوز زبانه میکشد این وضعیت یعنی تجویز هروئین توسط پزشکان برای ترک اعتیاد و تا اواخر قرن بیستم ادامه داشت تا جایی که در دهه 1960 میلادی پزشکان شهر لندن بیش از 500 کیلوگرم هروئین به بیماران خود تجویز کردند. شاید تصور بر این باشد که هر چه پزشکان میگویند و هر دارویی که تجویز میکنند بدون نقص و اشتباه است اما آن گونه که تاریخ نشان میدهد علم پزشکی خصوصا در مسئله بیماری اعتیاد دچار اشتباهات فاحشی شده است و تولید و عرضه داروهای ترک اعتیاد توسط پزشکان نه تنها کمکی به حل مسئله نکرده است بلکه باعث تخریب بیشتر و حاد شدن درمان بیماری اعتیاد شده است و داستان داروهای ترک اعتیاد هنوز هم به همین شکل اما در قالب داروهای دیگر ادامه دارد. هروئین در ایران به نام های عامیانه گرد و دوا هم خوانده میشود (به این دلیل هروئین را دوا میگویند که برای ترک تریاک تجویز شد). هروئینی که برای مصارف پزشکی مورد استفاده قرار میگیرد اغلب به صورت قرص مصرف شده و یا به صورت محلول تزریق میشود. حالت نئشگی هروئین در مقایسه با تریاک از دوام ، ماندگاری و طول عمر کمتری برخوردار است. مصرف کنندگان هروئین تنها چند دقیقه و حتی در روش تزریق پس از چند ثانیه به اوج نئشگی میرسند اما با گذشت چند ساعت دوباره سطح نئشگی پایین می آید و مصرف کننده خمار میشود و باید دوباره مصرف  کند ، به همین دلیل مصرف کنندگان هروئین عمدتا از ادامه روند زندگی عادی عاجز هستند و تمامی وقت خود را صرف تهیه و مصرف هروئین میکنند و زندگی آنها به سرعت از هم میپاشد و سر از بیغوله ها درمی آورند.

عوارض و تأثیرات سوء مصرف هروئین:

اولین نوبت مصرف هروئین باعث ایجاد احساس توع میشود ولی به تدریج با مصرف بیشتر، این عوارض از بین میرد. مصرف زیاد هروئین باعث بروز بی حسی شدید ، کما و اختلالات میشود. عوارض فیزیکی ناشی از مصرف بلند مدت هروئین به علت ناخالصی آن خطرناک است.

برخی از این عوارض عبارت است از:

یبوست حاد ، ذات الریه ، کاهش مقاومت در برابر عفونت ها و بیماری های مختلف.

هروئین از طریق کبد جذب بدن میشود و از نظر علمی عمر آن (نئشگی) ده دقیقه است، به همین دلیل دفعات مصرف در افراد هروئینی بالا میرود. از عوارض شایع بعد از قطع مصرف دردهای مزمن عضلانی خصوصاً در ناحیه پشت و کمر است.

شایان ذکر است در حال حاضرمواد مخدر جدید مثل کراک و شیشه گوی سبقت را در تخریب از هروئین ربوده اند، اما این  مطلب از شدت تخریب هروئین چیزی کم نخواهد کرد. هروئین اصل که در لابراتوارها به صورت قاچاق تولید میشود پودری سفید رنگ است، اما هروئین هایی به نام هروئین خیابانی مشهور شدند که به رنگ کرم و یا قهوهای روشن هستند و دلیل آن ناخالصی در زمان تولید آن میباشد و در آزمایش هایی که بر روی این نوع مواد شده است، ترکیبات متفاوت و عجیبی شامل قرص های روانگردان، خواب آور، ضد افسردگی، آرامبخش و.... میباشد که درصد خلوص آن را به شدت پایین می آورد. در واقع قرصئین است تا هروئین که باعث چرت شدید و تخریب های زیادی میشود که در هروئین اصلی تخریب به این شدت نمیباشد.

 ظاهرا تأثیرات هروئین بر روی ناقل های عصبی و گیرنده های مرفین به صورتی است که به سرعت جذب آنها میشود و به هین دلیل اثرات تخریبی آن روی غده های شبه افیونی و سیستم ضد درد جسم بیشتر و سریعتر اتفاق می افتد و در مدت کوتاهی باعث ناکارآمدی این سیستم و ایجاد وابستگی شدید میشود که پی آمد آن کمتر شدن فواصل مصرف و ازدیاد مقدار مواد مصرفی میشود.

هروئین به چهار گروه تقسیم می شود:

گروه اول همان مرفین است یعنی قبل از آنکه عمل اسیلازاسیون روی آن انجام شود.

گروه دوم را هروئین خیابانی با خلوص 3 تا 7 درصد می باشد که اغلب به رنگ خاکستری است که اغلب مصرف کنندگان از این نوع استفاده میکنند که البته به علت فراوانی و قیمت کم خطرات خاص خود را دارد.

گروه سوم هروئین آزمایشگاهی با خلوص 60 تا 70 درصد است که برای فریب مصرف کنندگان به نام کراک معرفی میشود.

گروه چهارم هروئین تزریقی با خلوص بالای 95 درصد است که در گذشته به آن اشک خدا میگفتند و امروزه به نام هروئین کریستالی معروف است.

اعتیاد به هروئین بندگی مطلق است ، قدرت مسموم کنندگی هروئین 5 برابر مرفین است. هروئین با عمل تقطیر از مرفین استخراج میشود. در اغلب موارد وابستگی و اجبار به مصرف در هروئین در مدت کمتر از 21 روز بوجود می آید. قدرت و تخریب این ماده به اندازه ای است که آخرین پله های اعتیاد را به خود اختصاص داده است. مخرب ترین و شدیدترین نوع مصرف هروئین تزریق میباشد ، یعنی به همان میزان که سرعت و شدت اوج لذت در تزریق این ماده ویرانگر می باشد ، خطرات و عوارض آن هم زیاد است.

طریقه های مصرف هروئین : به صورت تزریقی با سرنگ – استنشاق از راه بینی یا اسنیف (sniff) – دود کردن و بخار آن روی زرورق

لذت و نئشگی هروئین در مرتبه های اول را حالتی شبیه اوج جماع توصیف کرده اند.

تصاویری از مخدر هروئین: